نی مایۀ عشقت ای دل افروز کم است

وان درد که دی بود نه امروز کم است

در هجر تو با صبر دلم را صنما

نی ساز فزون شدست نی سوز کم است

چون در دو جهان مثال تو کم دیدم

از هر دو جهان برای تو ببریدم

پیوند مرا ز حضرت خویش مبر

زیرا که ترا بر دو جهان بگزیدم

پیوسته ز عشق در کشاکش باشم

وز غایت بیخودی در آتش باشم

از من تو مراد من اگر بستانی

و آنگاه مراد من شوی خوش باشم

گر او بخودم بقا دهد خوش باشد

در بی خودیم لقا دهد خوش باشد

من خود کشم انتظاروصلش لیکن

گر حضرت او رضا کند خوش باشد