اگرچه در وفا بی شبهی و دیس

نمی‌دانی تو قدر من ازندیس

بود زودا، که آیی نیک خاموش

چو مرغابی زنی در آب پاغوش

الهی، از خودم بستان و گم کن

به نور پاک بر من اشتلم کن

سر سرو قدش شد باژگونه

دو تا شد پشت او همچون درونه

تو ازفرغول باید دور باشی

شوی دنبال کار و جان خراشی

به راه اندر همی شد شاهراهی

رسید او تا به نزد پادشاهی

بهشت آیین سرایی را بپرداخت

زهر گونه درو تمثال‌ها ساخت

ز عود و چندن او را آستانه

درش سیمین و زرین پالکانه

ای بلبل خوش آوا، آوا ده

ای ساقی ، آن قدح باما ده

جوانی گسست و چیره زبانی

طبعم گرفت نیز گرانی

با صد هزار مردم تنهایی

بی صد هزار مردم تنهایی

جامه پر صورت دهر، ای جوان

چرک شد و شد به کف گازران

رنگ همه خام و چنان پیچ و تاب

منتظرم تا چه برآید ز آب؟

لقمه‌ای از زهر زده در دهن

مرگ فشردش همه در زیر غن

بگرفت به چنگ چنگ و بنشست

بنواخت به شست چنگ را شست

فرخار بزرگ و نیک جاییست

کان موضع آن بت نواییست

نه کفشگری که دوختستی

نه گندم و جو فروختستی