از چشم و دل من آب و آتش خیزد

وز هر دو زمانه رستخیز انگیزد

نشگفت گران حور ز من بگریزد

کز آتش و آب هرکسی پرهیزد

بادی که ز کوی آن نگارین خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقش ریزد

هر ساعتم آتشی به سر بربیزد

درزی بچه در رنگ رزی آویزد

تا نام سپید کاریش برخیزد

آوخ چه بلا و رستخیز انگیزد

کان یار سپید کار رنگ آمیزد

زلف بت من هزار شور انگیزد

روزی که نه از بهر بلا برخیزد

و آن روز که رنگ عاشقی آمیزد

دل دزد دو جان رباید و خون ریزد

جانم ز فراق تو از آن بگریزد

تا با تو یکی شود دوئی برخیزد

رای تو که صلح روز ملک انگیزد

در حادثه‌ای چو رنگ قهر آمیزد

تعجیل حقیقی از فلک بگریزد

آرام طبیعی از زمین برخیزد

روزی که خرد سرشک رنگین ریزد

اندیشه چگونه رنگ شعر آمیزد

نور از رخ آفتاب هم بگریزد

چون سایهٔ ایزد از جهان برخیزد

صبر از دل ریش من همی بگریزد

با دیده من خواب همی نامیزد

وین هر دو اگر چنین بود نیست عجب

کز آتش و آب هر کسی پرهیزد

بادی که ز کوی عشق تو بر خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقت ریزد

هر ساعتم آتشی بسر بر ریزد

معشوق ز لب آب حیات انگیزد

پس آتش تب چرا ازو نگریزد

آن را که ز لب دم مسیحا خیزد

آخر به چه زهره تب در او آویزد

معشوقه ز لب آب حیات انگیزد

پس آتش تب چرا ازو نگریزد

آن را که لب دم مسیحا خیزد

آخر به چه زهره تب در او آویزد

غم شحنهٔ عشق است و بلا انگیزد

جان خواهد شحنگی و رنگ آمیزد

خاقانی اگر سرشک خونین ریزد

گو ریز که سیم شحنه زین برخیزد

بادی که زکوی فقر گرد انگیزد

بر آتش کبر آب تواضع ریزد

حقّا که هزار تاج کسری ارزد

گردی که زپای این گدایان خیزد

آن به که دلت زهر بدی پرهیزد

گل کار که ارخار بکاری خیزد

تو دوست گزین که با تو مهر انگیزد

دشمنت زمانه خود هزار انگیزد

آبی که خللهای دماغ انگیزد

او را چه خوری که آبرویت ریزد

مستی خواهی بادهٔ معنی می نوش

کز بادهٔ گندیده چه مستی خیزد

سالک چو مدام از خودی خود خیزد

نی چون جهلا در حرکت آویزد

بی قطع مسافت چو سفر باید کرد

آواز نیش ز جا چرا انگیزد

پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد

هر جا که غمی بود در او آویزد

هر شام گهی حریف دردی باشد

هر صبحدمی بروی غم برخیزد

باز این چشمم چه فتنه می انگیزد

کز دزدی و خون هیچ نمی پرهیزد

گاهی نظر از خوش پسری می دزدد

گه خون دلی برگذری می ریزد

دل را همه آفت از نظر می‌خیزد

چون دیده بدید دل در و آویزد

آن روز که عشق با دلم بستیزد

جان پای برهنه از میان بگریزد

دیوانه کسی که عاقلم پندارد

عاقل مردی که او ز من پرهیزد