آن را که دلش خانهٔ توحید بود

در کون و مکان طالبِ تجرید بود

وآن را که شب و روز بود بر درِ او

شبها همه قدر و روزها عید بود

آن را که دلش خانهٔ توحید بود

در کون و مکان طالب تجرید بود

او را که شب و روز بود بر در او

شبها همه قدر و روزها عید بود

شوخی که گلش بهار امید بود

با تنباکوش الفت جاوید بود

هم عارض خورشید بپوشد از ناز

ز آن ابر که خانه‌زاد خورشید بود

از نور رخت، سها چو خورشید بود

آن کش تو نه ای امید، نومید بود

تو عین بقا و دیگران محض فنا

هرکی به تو زنده گشت، جاوید بود

دل را به دعای تو صد امید بود

با لطف تو چشم ثمر از بید بود

گر پیروی تو می‌کنم، معذورم

شک نیست که صبح، پیر خورشید بود

ای آنکه غم تو عیش جاوید بود

جاوید، نوید وصلت امّید بود

فرماندهی کشور خوبی از توست

بازیگر میدان تو، خورشید بود