این عقل که در ره سعادت پوید

روزی صد بار خود تو را می‌گوید

دریاب تو این یک دم وقتت که نه‌ای

آن تره که بدروند و دیگر روید

هرگه که دلم فرصت آن دم جوید

کز صد غم دل با تو یکی برگوید

نامحرم و ناجنس در آن دم گوئی

از چرخ ببارد از زمین برروید

هر گه که دلم فرصت آن دم جوید

کز صد غم دل با تو یکی برگوید

نامحرم و ناجنس در آندم گوئی

از چرخ ببارد از زمین بر روید

گرچه غم تو رخم به خون می شوید

عشق تو دراین دلم فزون می روید

آن است که عشق تو زبون می جوید

ورنه شکر تو تلخ چون می گوید

برخیز که ابر خاک را میشوید

تا سبزه ز خاک تو برون میروید

ای خفته اگر سخن نمیگوئی تو

این خاک تو گوئی که سخن میگوید

هر دل شده ای چهره به خون می شوید

هر غمزده ای ترانه ای می گوید

در هر راهی که رهروی می پوید

چون نیک نگه کنم تو را می جوید

امروز هر آن کسی که گل می بوید

با او به زبانِ حال گل می گوید

کز یار به هر جفا جدایی مَطلَب

کز خار به روزگار گل می روید

هرگه که دلم فرصت آن در جوید

کز صد غم خویشتن یکی برگوید

نامحرم و ناجنس در آن دم گویی

کز ابر ببارد، از زمین بر روید

نی بر سر آب و جویها می روید

واندر طلب عشق خدا می پوید

نی زن چو زعشق یک دم او را بدمد

بنگر که چگونه سرّها می گوید

گر در همه عمر خویش فرصت جوید

نا با من خسته دل حدیثی گوید

ناگاه ستیزۀ مرا چشم رقیب

چون دیدۀ نرگس از زمین بر روید

هر چند دلم رضا او می‌جوید

او از سر شمشیر سخن می‌گوید

خون از سر انگشت فرو می‌چکدش

او دست به خون من چرا می‌شوید

تا جان دارم دلم به کویت پوید

تا دل باشد به آرزویت جوید

وآنگه که شوم خاک ز خوناب دلم

هر گل که دمد به رنگ رویت روید

در ماتم من مرغ صراحی مؤید

غسّال به آب چشم جامم شوید

از خاک من آن خار که بیرون آید

زو تا به قیامت گل حمری روید

زلف سیهت که بر مهت می‌پوید

در باغ رخت سنبل و گل می‌بوید

بر گوش تو سر نهاده و اندر گوشت

احوال پریشانی ما می‌گوید

روزی که سمن بر لب جو بر روید

خرم دل آنکس که لب جو جوید

از مطرب آب بشنود ناله که او

بر رود خوشک ترانه‌ای می‌گوید

جان قصهٔ آن ماه سخنگو گوید

دل کام روان زان لب دلجو جوید

گر عکس رخش بر چمن افتد روزی

از خاک همه لالهٔ خودرو روید

بلبل مست است و بوی گل می بوید

دل داده به ما و دلبرش می جوید

این قول خوشی که تو ز سید شنوی

بشنو بشنو که او ز او می گوید

از جمادی سوی جان جان شوید

غلغل اجزای عالم بشنوید

در باغ دلم که روضه نعتش گوید

آب طلبت روی چمن می شوید

خرم شجر آرزوی وصال جانان

صد نامیه از هر ورقش می روید

در دشت وجودم که فلک می پوید

تا بذر غم از برای ذرعش جوید

هر ابر نفس که خیزد از بحر دلم

مسمار بلا روید و ناوک روید