در آتش خویش چون دمی جوش کنم

خواهم که دمی ترا فراموش کنم

گیرم جانی که عقل بیهوش کند

در جام درآئی و ترا نوش کنم

هر شب مَی اشک خویشتن نوش کنم

چون مجمر از آتش جگر جوش کنم

با خامُشی اندر سخن آیم، لیکن

با تنهایی دست در آغوش کنم

دل کو که حدیث دیگران گوش کنم

یا با دگری دست در آغوش کنم

لعل نمکین تو گرم یاد نکرد

من حق نمک کجا فراموش کنم