خواهی که ببینی دلِ کارآگه را

و از خود به خدا عیان ببینی ره را

بر تختِ درون نشان به شمشیرِ زبان

شاهنشهِ لا اله الّا الله را

خواهی که به منزل برسانی ره را

در مملکتِ ابد ببینی شه را

بر خالص و مخلص تو طلب لازم دان

لالایی لا اله الّا الله را

از ذکر بسی نور فزاید مه را

در راه حقیقت آورد گمره را

هر صبح و نماز شام ورد خود ساز

این گفتن لا اله الا الله را

کردیم به ناکام بسیج ره را

بگذاشته بیهوده دل ابله را

گفتم مگر از وصل شبی عید کنم

چون ابر حجاب شد ندیدم مه را

بگشای «نظیری » نظر کوته را

تو راه شناسی نشناسی چه را

ای دور که در شب به کمان می تازی

موسی به عصا روز رود این ره را

باید به مدارا طلبید آن مه را

سرعت نبود هنر دل آگه را

زنهار چو انگشت به هنگام شمار

افتان خیزان به سر رسان این ره را

کی قدر شود بلند هر کوته را؟

در خور نبود شهی، گدای شه را

خورشیدی عشق گو مجو ماه دگر

آخر نه بس است ماه‌بودن مه را؟