عشقم که بهر رگم غمی پیوندست

دردم که دلم بدرد حاجتمندست

صبرم که بکام پنجهٔ شیرم هست

شکرم که مدام خواهشم خرسندست

دانم که دلم به مهر تو خرسندست

اندازه مهر تو ندانم چندست

رخسار تو دلگشا و لب دلبندست

گفتار خوش تو روح را پیوندست

امروز ببر زانچه ترا پیوندست

کانها همه بر جان تو فردا بندست

سودی طلب از عمر که سرمایهٔ عمر

روزی چندست و کس نداند چندست

آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست

در زلف مسلسلش دلم پیوندست

خالش که فتاده است بر گوشه ی چشم

آهوش مگر نافه ی مشک افکندست

تا چرخ مرا بدین دیار افکندست

بس خون که ز دیده در کنار افکندست

خواهم که ازین مرحله بربندم رخت

کارم بالاغ و توشه ی ئی در بندست

چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست

گویی که به هر قطره دلم پیوندست

اشکم به کنار خفته چون فرزندست

چون بسته شود خون، به جگر مانندست

چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست

هر جزو ز پیکرم به داغی بندست

با هر خارم بس که سر پیوندست

صحرا بر من به شهر و کو مانندست