تا ز ابر فراق تو ببارید تگرگ

بر شاخ امید ما نه بر ماند و نه برگ

دیدم نه باختیار خود هجر ترا

مردم نه باختیار خود بیند مرگ

ای از تو همیشه کار پندار به برگ

در گوش تو هر زمان همی گوید مرگ

کای برشده بر هوا، ز گرمی چو بخار

باز آی به خاک سرد گشته چو تگرگ

در باغ مراد ما ز بیداد تگرگ

نی نخل به جای ماند نی شاخ نه برگ

چون خانه خرابست چه نالیم ز سیل

چون زیست وبال ست چه ترسیم ز مرگ