دلدار کمان دلبری کرد به زه

وافکند بگرد مه بر از مشک زره

در عهد خود و پشت من آورد شکست

بر کار من و زلف خود افکند گره

بفروخت مرا یار به یک دسته تره

باشد که مرا واخرد آن یار سره

نیکو مثلی زده است صاحب شجره

ارزان بفروشد آنکه ارزان بخره

ما مردانیم نشسته بر تنگ دره

مائیم که شیر و گرگ بر ما گذره

با فقر و صفا به هم درآمیخته‌ایم

چون درگه ارتضاع آن میش و بره

آن را که بود نور نبی در بشره

حاجت نبود به طول و عرض شجره

وان را که ز رخ نتابد این نور سره

شجره ندهد به غیر لعنت ثمره