گفتی که شب آیم ارچه بیگاه شود

شاید که زبان خلق کوتاه شود

بر خفته کجا نهان توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود

مشکین رسنت چو پردهٔ ماه شود

بس پرده نشین که زود گمراه شود

ور چاهِ زنخدانت ببیند بیژن

دانم که بدان رسن فراچاه شود

گفتی به شب آیمت [که] بیگاه شود

باشد که زبان خلق کوتاه شود

بر خفته کجا گذر توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود

گر باد در آن طرّة دلخواه شود

از بس خم و پیچ و تاب گمراه شود

وان هم ز شکستگی اندام بود

کوگاه دراز و گاه کوتاه شود

مشکین رسنت چو پردهٔ ماه شود

بس پرده‌نشین که ضال و گمراه شود

ور چاه زنخدانت ببیند یوسف

آید که بر آن رسن در این چاه شود

خون گر ز لقب تاشی‌ات آگاه شود

از ننگ تو همچو سایه در چاه شود

نبود عجب از غایت کژ رفتن تو

گر سایه ز صحبت تو گمراه شود

بر درد دلم طبیب ار آگاه شود

بیچاره قرین ناله و آه شود

ای دوست علاج درد بیماران ساز

تا دردسر طبیب کوتاه شود

خواهی که دلت ز دوست آگاه شود

وان گه ز مقربان درگاه شود

بر خواهش نفس دست رد باید زد

تا کار تو در عشق به دلخواه شود

درویش اگر فنای فی‌ الله شود

ز اسرار وجود جمله آگاه شود

اما نرسد کسی باین رتبه مگر

بر وی نظری ز مرشد راه شود