در هجو من ای قوامی فرزانه

گر ماز شدی تا بسر خمخانه

من سوزنیم گنگ و نر و دیوانه

بندم و تیر هر دو از یکنانه

در راه فرید کاتب فرزانه

بگشاد شبی در تناسل خانه

آورده به صحرای جهان مردانه

خوارزمیکی باره و دندانه

مستش دیدم، گرفته راه خانه

خلقی با او، ز خویش و از بیگانه

خود را بستم برو زدم مستانه

ز آنگونه که با شمع کند پروانه

این بادیهٔ تو را سری پیدا نه

پختن طمعِ وصل تو جز سودا نه

جان عاشقِ تو، ولیک جان اینجا نه

تو در دلِ ما ولیک دل با ما نه

ای در طلب تو عاقلان دیوانه

در راه غم تو آشنا بیگانه

چون می نتوان با تو شدن هم خانه

در نور خودم بسوز چون پروانه

ای دل چه نشسته ای درین ویرانه

نزدیک آمد که پر شود پیمانه

امروز بکن چاره وگرنِه فردا

سودت نکند ندامت و افغانه

مستش دیدم گرفته راه خانه

خلقی با او ز خویش و از بیگانه

خود را بستم برو زدم مردانه

زان گونه که با شمع کند پروانه

گفتا که چو تنها شوی اندر خانه

آیم ببر تو تا کنم افسانه

شد خانه تهی ز خویش و از بیگانه

هان بر سر آن حدیث هستی یا نه؟

شمع ازلی دل منت پروانه

جان همه عالمی مرا جانانه

از شور سر زلف چو زنجیر تو خاست

دیوانگی دل من دیوانه

شمع ازلی دل منت پروانه

جان همه عالمی مرا جانانه

از شور سر زلف چو زنجیر تو خاست

دیوانگی دل من دیوانه.

بیگانه شوی ز صحبت بیگانه

بشنو سخن راست از این دیوانه

صد خانه پر از شهد کنی چون زنبور

گر زانکه جدا کنی ز اینان خانه

دانی شب چیست بشنو ای فرزانه

خلوت کن عاشقان ز هر بیگانه

خاصه امشب که با مهم همخانه

من مستم و مه عاشق و شب دیوانه

گفتم که توی می و منم پیمانه

من مرده‌ام و تو جانی و جانانه

اکنون بگشا در وفا گفت خموش

دیوانه کسی رها کند در خانه

گفتم که ز عشقت شده‌ام دیوانه

زنجیر ترا به خواب بینم یا نه

گفتا که خمش چند از این افسانه

دیوانه و خواب خه‌خه‌ای فرزانه

با شمع چو گرم شد سر پروانه

با شمع بسوخت خویشتن مردانه

شد در سر شمع و شمع را شب همه شب

از سوختن خویش بدو پروا نه

رفتم بعراق بر در جانانه

چون باد برون دوید یار از خانه

گفتا پی دل میا بدین نوش آباد

گفتم کاشان گفت که قم کاشانه

گنجست غم عشقش و دل دیوانه

دامست شکنج زلف و خالش دانه

ما سوخته و ساخته با آتش دل

پروانه مثال و شمع را پروانه

در عشق تو در هر دهنم افسانه

در زلف چو زنجیر توأم دیوانه

ای جان و دل آشنای کویت شده ام

چندی داری ز خویشتن بیگانه

ای خواجه چه گویم چو نیی فرزانه

از شمع شکیبا نبود پروانه

عیب است خروس با زن اندر خانه

تا خود چه رسد به مردم بیگانه

از چار بلا که دور باد از خانه

پرهیز کنند مردم فرزانه

از دیوار شکسته و گاو سترگ

از زال سلیطه و سگ دیوانه