مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۶۲
ای نور دل و دیده و جانم چونیوی آرزوی هر دو جهانم چونی
من بیلب لعل تو چنانم که مپرستو بیرخ زرد من ندانم چونی

ای نور دل و دیده و جانم چونیوی آرزوی هر دو جهانم چونی
من بیلب لعل تو چنانم که مپرستو بیرخ زرد من ندانم چونی