گفتم صنما نگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بیجان گردم گر تو ز من برگردیی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

مرتد گردم گر تو زمن برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی‌

امروز به خشک جان تو مهمان منی

جان پیش کشم چرا که جانان منی

پیشت به دمی ز درد تو خواهم مرد

دردت بکشم بیا که درمان منی

گفتم که: اگر چه آفت جان منی

جان پیش کشم تو را، که جانان منی

گفتا که: اگر بندهٔ فرمان منی

آن دگران مباش، چون زآن منی

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نظر کنم جان منی

مرتد گردم گر ز تو من برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

ماه آمد پیش او که تو جان منی

گفتش که تو کمترین غلامان منی

هر چند بدان جمع تکبر می‌کرد

می‌داشت طمع که گویمش آن منی

جان منی ای نگار و سلطان منی

سلطان منی ولی به فرمان منی

هم سرو روان و هم مه تابان منی

کوتاه کنم حدیث جانان منی

روزی که برغم چرخ مهمان منی

آباد کن کلبه ویران منی

هر لحظه چرا میل برفتن داری

ای جان جهانیان مگر جان منی