گر در عمری شبی به ما پردازد

وین جان به لب رسیده را بنوازد

لب بر لب او نهشته ، ناگه خورشید

با تیغ کشیده بر سر ما تازد

آن لب نمزم گرچه مرا آن سازد

زیرا که شکر چون بمزی بگدازد

چشمم ز غمانش زرگری آغازد

تا بگدازد عقیق و بر زر یازد

من صرفه برم که بر صفم اعدا زد

مشتی خاک لطمه بر دریا زد

ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنکه خویش را بر ما زد

چون باره فتح تو به میدان تازد

با تیغ تو بدسگال تو جان بازد

تاج تو همی به سود کیوان یازد

تخت تو همی بر آن جولان سازد

این اسب قلندری نه هر کس تازد

وین مهرهٔ نیستی نه هر کس بازد

مردی باید که جان برون اندازد

چون جان بشود عشق ترا جان سازد

عاشق طلبد جمال تا بگدازد

در هستی او لطیفۀ پردازد

در پیش خودش بدارد و بنوازد

وز دیده برون رود وفامی بازد

رایت که جهان به پشت پای اندازد

از مسند و استناد او کی نازد

توپای به خاک برنه‌ای صدر جهان

تا چرخ ازو مسند ملکی سازد

هر لحظه فلک بهانه‌ای آغازد

تا از پی من درد دلی بر سازد

زین پس من و عیش خوش که از کیسۀ عمر

زین بیش به خرج غم نمی‌پردازد

با سوز غم تو دل از آنسازد

تا بو که دمی وصل توش بنوازد

پروانه از آن وجود بازد بر شمع

کو نیز برو وجود خود می بازد

در بوتهٔ غم هر که چو زر بگذارد

بحث کمر تو در میان اندازد

آن کس که حدیث شبِ معراج کند

زلف سیه تو را تمسّک سازد

سازنده اگرچه ساز نیکو سازد

اما بی ساز ساز چون بنوازد

من آینه ام که می نمایم او را

او خالق من که او مرا می سازد

خواهمچو جزا طرح عقاب اندازد

جرم دو جهان به جرم من ضم سازد

تا عفو که چشم کائناتست بر آن

چشم از همه پوشیده به من پردازد

چون برق نگاه تو به من می‌تازد

رخساره جان رنگ عدم می‌بازد

گر نازش من به تست یارب چه عجب

آیینه به آیینه نما می‌نازد

زرگر پسری که حسن ازو می‌نازد

در راه غمش عشق روان می‌بازد

یکرنگی زر از آن کند مهر منیر

در بوته مهر او مگر بگدازد

بر ما چه زیان که بر صف اعدا زد

مشتی خاشاک لطمه بر دریا زد

ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنچه خویش را بر مازد

بر ما چه زیان که بر صف اعدا زد

مشتی خاشاک لطمه بر دریا زد