بر شاخ گل دولت تو خار نماند

جز بخت تو هیچ بخت بیدار نماند

مر دانش را جز از تو بازار نماند

جز داشتنِ مُلک ترا کار نماند

در قلزم عشق تو که دیار نماند

تا غرقه شوم ز خود بسی کار نماند

بس زیر و زبر که آمدم تا آخر

ناچیز چنان شدم که آثار نماند

از آب حیات دوست بیمار نماند

در گلبن وصل دوست یک خار نماند

گویند درچه‌ایست از دل سوی دل

چه جای دریچه‌ای که دیوار نماند

ای دل چو شه ستوده آثار نماند

وآن ماند کزو عدل نکوکار نماند

با نیکی و تنگدستی خود می‌ساز

وانگار که آن فراخ گون بار نماند