ای دوست دوا فرست بیماران را

روزی ده جن و انس و هم یاران را

ما تشنه‌لبانِ وادیِ حرمانیم

بر کشتِ امیدِ ما بده باران را

ای هجر تو خون کرده جگر یاران را

از وصل تو شادی دل غم‌خواران را

چشمت که از اوست ملک حسن آبادان

مستی‌ست خراب کرده هشیاران را

با دیده بی خون که نه بینم آن را

گر رسم بود بدی جگر خواران را

نبود عجبی رسم قدیم است که خلق

دشمن دارند ابر بی باران را