این چرخ کدوئیست کهن باده منم

می در ته این سبو که افتاده منم

گر خود نظر از دیده تحقیق کنی

کاهی ست همه جهان و بیجاده منم

از ظلمت هستی خود آزاده منم

چون شمع به زیرتیغ، استاده منم

پیمانهٔ مشرب حریفان خالی ست

خمخانهء چرخ راکهن باده منم

از بسکه چو سرو چمن آزاده منم

چون سایه سرو خاک افتاده منم

گر عیب نبود راستی پس از چیست

بی چیز و تهی دست و گدازاده منم