از آرزوی روی گل و روی دوستان

زرّین شدست روی من و روی بوستان

دورم دریغ موسمِ عشرت ز دوستان

نزدیک شد که باز شود تازه بوستان

یارم نمی خورد غم من هیچ و من همه

خون می¬خورم به جای مِی آخر نکوست آن

هرگز نداشت بی گره کینه ابروان

[...]

در هجر روی مهوشت ای سرو بوستان

نه دشمنان گذاشته‌ای و نه دوستان