نی نی که چونعمان بین پیل افکن شاهان را

پیلان شب و روزش گشته ز پی دوران

ای بس شه پیل افکن کافکند به شه پیلی

شطرنجیِ تقدیرش در ماتگهٔ فرمان

مست‌است‌زمین‌زیراک خورده است به جای می

در کاسِ سرِ هرمز خونِ دلِ نوشروان

بس پند که بودآنگه بر تاجِ سرش پیدا

صد پند نو است اکنون در مغزِ سرش پنهان

گفتی به کجا رفتند آن تاجوران اینک

ز ایشان شکم خاک است آبستنِ جاویدان

خونِ دل شیرین است این می که دهد رزْبُنْ

ز آب و گل پرویز است این خم که نهد دهقان

از خونِ دل طفلان سرخاب رخ آمیزد

این زال سپید ابرو این مامِ سیه پستان

خاقانی ازین درگه دریوزهٔ عبرت کن

تا از درِ تو زین پس دریوزه کند خاقان

امروز گر از سلطان رندی طلبد توشه

فردا ز در رندی توشه طلبد سلطان

گویی که تو رُسوایی من با تو نیامیزم

رسوا تو مرا کردی نزد همه مرد و زن

خواهم که رُخَت بینم بی‌واسطهٔ عینک

خواهم که بَرَت گیرم بی‌حایل پیراهن