هر راه که ببریدم، او را برِ خود دیدم

از طولِ رهم غم نیست کو همسفرم آمد

گه عرش خدا گویی و گه سوی سماپویی

آنها که تو می‌جویی بر روی زمین باشد

گر باده خرابت کرد هم باده کند آباد

این خانه خرابان را تعمیر چنین باشد

با هم نفس ناجنس یک دم نتوان بودن

بشکن سر وپایش را گر روح امین باشد

در مذهب میخواران هستی نکنی رستی

چون نیست شوی محوی هستی همه این باشد

چون عین یقین باشد دل لوح مبین باشد

چون دیده چنین باشد دل نیز چنان گردد

چون راه مغان پوید آداب مغان جوید

اسرار مغان گوید خود پیر مغان گردد

مشتاق علی آیین خوبان همه آیینه

آیین چو نهان باشد ز آیینه عیان گردد

در مرتبهٔ هستی پستی است زبردستی

افتادگی و پستی عالی گهری باشد

نبود عجب ار بر ما شد پیر مغان مشفق

با مغبچگان او را مهر پدری باشد

از دیدهٔ جسمانی گر آمده پنهانی

ز آیینهٔ روحانی در جلوه گری باشد

عیسای خرد بردار، شد از ستم اشرار

موسای عدالت خوار، از دولت قارون شد

تو بارگه دادی، کی در خور بیدادی

چون کار تو آزادی افکار تو قانون شد

آوخ که ز استبداد قانون تو شد برباد

تقدیر چنین افتاد اوضاع دگرگون شد

از حیله بدنامان شد چاک ترا دامان

وز گریه ناکامان دامان تو جیحون شد

محبوب تو شیدا گشت بدخواه تو رسوا گشت

بستان تو صحرا گشت گلزار تو هامون شد

تو کاخ طرب بودی گلزار ادب بودی

تو باغ رطب بودی شهدت ز چه افیون شد

شمع تو چرا مرده است شاخت ز چه افسرده است

برگت ز چه پژمرده است بیدت ز چه مجنون شد

در ماتم تو خورشید در مرثیه با ناهید

کز خون شهیدان بید همرنگ طبر خون شد

خاکت شده خون اندود آبت شده زهرآلود

وز توپ شربنل دود بر گنبد گردون شد