تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟

می ریزم، اگر دست دهد، خون حنا را!

بگذار شود زیر و زبر جسم گران را

تا چند عمارت کنی این گور روان را؟

بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را

نی صور سرافیل بود مرده دلان را

رگ جان من و آن زلف به هم پیوسته است

پیچ و تاب من و آن سلسله با هم بسته است

از روی عرقناک تو خورشید کباب است

آتش ز تماشای تو یک چشم پر آب است

از پرده شرم تو دلم داغ و کباب است

بر روی شکر گر همه شیرست نقاب است

تنها نه همین با تو مرا روی نیازست

هر کس که ترا دیده به من بر سر نازست

صد در صد آفاق، بیابان جنون است

کی عقل تنک مایه به سامان جنون است؟

دایم دلم از دخل نفهمیده غمین است

دخلی که مرا هست درین شهر، همین است

با عشق تو اندیشه کونین گناه است

عشاق ترا ترک دو عالم دو گواه است

هر قطره شبنم به چمن دانه ذکری است

هر غنچه درین باغ سرزانوی فکری است

هر داغ درین لاله ستان خیمه لیلی است

هر خار بنی پنجره شمع تجلی است

از رفتن گل صحن چمن نوحه سرایی است

هر برگ خزان آینه مرگ نمایی است

گریه امروز به رنگ دگرم می آید

(دل) سوختگی از جگرم می آید بوی

تقصیر میانش ز خم و پیچ ندارد

حرفی است که گویند الف هیچ ندارد

حاشا که طلبکار حق آرام پذیرد

این راه نه راهی است که انجام پذیرد

از شهد جهان جز غم و تشویش چه خیزد؟

از زاده زنبور به جز نیش چه خیزد؟

از موی چو کافور دلم بیت حزن شد

سررشته خوشحالی من تار کفن شد

تا گوهر ذات تو نهان زیر زمین شد

گردون چو نگین خانه افتاده نگین شد

می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد

یاقوت لب یار عجب نرم برآمد