خاکستر منصور تو را باز توان سوخت

صد مرتبه زیباتر از آغاز توان سوخت

نامرد حریفی‌ست شکیب ارنه در این بزم

از شوق نیازی جگر ناز توان سوخت

امشب نگهم را نفس بازپسین است

فرداست که یک یک مژه تابوت نگاه است

در مذهب ما هر چه بجز دوست حرام است

گر خود همه ذوق طلب اوست حرام ا‌ست

با دوست به یک پوست نگنجیم فصیحی

وین طرفه که بی دوست به تن پوست حرام است

گر لذت داغ جگر اینست فصیحی

افسوس که در هر سر مویم جگری نیست

دی قاصد یار آمد و مژگان تری داشت

از یار مگر بهر هلاکم خبری داشت

شاید که به آفرینش خود نازد

ایزد که تماشای جمال تو کند

لب تشنه فتادیم در آن بادیه کانجا

از خشک‌لبی چشمه حیوان گله دارد

چون ماهی ساحل طپد از آرزوی دل

زخمی که شهیدان تو را بر سپر آید

ما بت نه ز اندیشه معبود شکستیم

آرایش بتخانه ما بود شکستیم

هر لخت جگر طاقت صد داغ دگر داشت

قفل در رسوایی خود زود شکستیم