ساقی من و صهبا مثل ماهی و آب است

پیش آر شط باده که بغداد خراب است

تلخ است مرا عیش که اندر پی یک بوس

امروز میان من و ساقی شکرآب است

تا هست میسر که ز گل تاک برآید

حیف است گیاه دگر از خاک برآید

تا خاست ز خط آتش رخسار ترا دود

آفاق سیه ساخت به خورشید گل آلود

زیر رخشان گردن سیمین کشیده

صبحی است بلند از پس خورشید دمیده