زو دوسترم هیچ کسی نیست و گرهست

آنم که همی گویم پازند قرانست

من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر

تا نولم کژ بینی و کفته شده دندان

تا سرخ بود چون رخ معشوقان نارنج

تا زردبود چون رخ مهجوران آبی

هر چون نگرم قصه من با کرم تو

چون قصه آن اشتر و ماه است و عرابی

ناب است هر آن چیز که آلوده نباشد

زین روی ترا گویم کازاده نابی