بینم ز قفس جانب گلزار چو مرغی

کز ساحت گلشن نگرد کنج قفس را

صد نکته جز آزردن ما داشت زلطفش

با غیر بگویید کزو شاد نگردد

گیرم که مرا غیر بکویت ندهد جا

باشد دل من جای تو با این چه توان کرد

دیدن نگذارند بر وی گل و باشد

روزی که خزان آید و بر خاک فشاند