از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین

با دختر رز تا بتوانی منشین

کوام خبائث است و از خاطب خویش

جز گوهر عقل می نخواهد کاوین

خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین

حاجت نبود مگر بکوشش چندین

از دست طمع محنت و خواری چه کشی

قانع شو و با راحت و عزت بنشین

هرگز دهنت ایصنم سیم سرین

با پسته برابر نکند ابن یمین

زیراک میان هر دو فرقیست تمام

اینرا لب نوشین بود آنرا شکرین

خواهی که شوی با طرب و عیش قرین

زنهار که بر حضر سفر را مگزین

از خانه بگلزار سفر میکن و بس

مرد سفر دور نئی ابن یمین

با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین

کز تست دل خسته چنین زار و حزین

ناگاه بگوش او فرو گفت خرد

برخیز و مده صداع مستان چندین

آنکس زختاست اصل و ابر و از چین

چون نافه شکم دریده باد از سرکین

چون شمع دمی در نفس باز پسین

یا رب منشیناد کسش بر بالین

شاها به خطای اسب اگر شاه ز زین

گردید و جدا گشت، چه افتاد ازین؟

حاشا که تو افتی و نیفتد هرگز

مانند تو شهسوار در روی زمین

بر هیچ کسم نه مهر مانده است نه کین

یک باره بشسته دست از دنیی و دین

در گوشه نشسته‌ام به فسقی مشغول

هرگز که شنیده فاسق گوشه‌نشین

دی از سر اسب ای قمر خانه نشین

گر آژنگ فتادی که کند عیب تو زین

تو برگ گلی و اسب تو باد صباست

از باد صبا برگ گل افتد بزمین

ای آن که نهند مهر و ماه از تمکین

بر خاک جناب تو شب و روز جبین

با دست زبان و دل تنگم منشان

بر آتش انتظار و فارغ منشین

من عین تو و تو عین وین عینین

یک عین بود ظهور او در کونین

هر گه که دو جام پر کنند از یک می

این هر دو یکی باشد و آن یک اثنین

جامی ز شراب خانه دارد رطلی

[...]

جانا لب زیرین تو به یا زبرین

نیمی عسلین آمد و نیمی شکرین

من فرق میان این و آن تنوانم

صد رحمت ایزدی بر آن باد و بر این

این کرسی چارپایه جسم ببین

شاهنشه ملک ازل از روی یقین

از لوح وجود خویش اسرار درون

برخوان که ز دست حق کتابی است مبین

دلبر چو به تیغ دست می یازد بین

برخیز و بیا و بر سر پای نشین

وانگاه به لطف گو که نوشم بادا

از دست نگار شربت روز پسین

ای روضه برون آی رسول ثقلین

ای ماه حجاز و آفتاب حرمین

پر زهر ببین خلعت زیبای حسن

پر خون بنگر کسوت زیبای حسین

آمد سحری به خوابم آن قره عین

تابان ز دو زلف او دو رخ کالقمرین

می ریخت ز دیده اشک و می گفت به ناز

جامی چونی علی مقاسات البین

هر فصل گلی کز اثر چرخ برین

آید ز زمین گلی برون پرده نشین

آیم به سر خاک تو شاید با گل

همراه برون آمده باشی ز زمین

از زیب خطت عذار نایافته زین

نبود ز تو تا مه سر مویی مابین

باشد زشعاع رخ دو چشم تو دو عین

بینی الفی کشیده بین العینین

در خانه تن مشو دلا خانه نشین

گر خانه پر از گل است چون خلد برین

گلریزی جام خانه از خورشیدست

از خان برون خرام و خورشید ببین

یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین

بهتر ز هزار شاهی روی زمین

نان جو و کنج فقر و سلطانی وقت

انصاف بده چه سلطنت بهتر ازین