هر کس ، که نهاد کار ما می بیند

دامن ز وفای ما همی در چیند

روزی ، که ز منزل بقا برخیزد

کس نیست که در ماتم ما بنشیند

گردون چو نشست و خاست تو می‌بیند

با خلق همان شیوه چرا نگزیند

چون بنشینی باد سخا برخیزد

چون برخیزی گرد ستم بنشیند

هر کو شرف خدمت تو بگزیند

فارغ شود از جهان و خوش بنشیند

والله که مبارک شود آن کس را روز

کز اول بامداد رویت بیند

برخاست دلم تا دگری بگزیند

گفتم بنشین که یار از من بیند

آمد غم تو گفت بدو بنمایم

برخاستنی که تا زید ننشیند

آن دل که ز غم خون شد اگر به بیند

بنشیند و دامن ز غمت در چیند

بر خون من اگر نشست را بگزیند

برخیزد مشتریش چون بنشیند

یاد تو چو جان در دل من بنشیند

کو آنکه ز عالم غم تو بگزیند

فرخ رخ و روز آنکه هر صبحدمی

دیده بگشاید و جمالت بیند

آن را که بلطف خویش حق بگزیند

بر باطن او گرد جفا ننشیند

نیک و بد اغیار ز دل بر چیند

در هر چه کند نظاره حق بیند

هر کس که رخ و قد نگارم بیند

بروی گل و سرو و شمع را نگزیند

نه سرو بایستد بجای قد او

نه شمع بجای روی او بنشیند

هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند

باید که دمی بی صنمی ننشیند

دانم که ز دیده بهگزینتر نبود

او نیز جهان بمردمی میبیند

آن یار که درد از دل ما می‌چیند

باید که کسی بر سر ما نگزیند

در دیدهٔ ما آمد و بگشود نظر

تا چهرهٔ خود به دیدهٔ خود بیند

سهل است که مرد گوشه یی بگزیند

یا دامن صحبت از جهان برچیند

من بنده آنکسم که از صحبت خلق

برخیزد و کس بغیبتش ننشیند

عاشق باید که از طلب ننشیند

وز هرچه نه یار دامن اندر چیند

جای تو بود دیده به خوابش ندهم

چون دوست به جای دوست دشمن بیند