دارم ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

دی تازه گلی ز گلشن آورد نسیم

کز نکهت آن مشام جان یافت شمیم

نی نی غلطم که صفحه‌ای بود از سیم

مشکین رقمش معطر از خلق کریم

مابین دو عین یار از نون تا میم

بینی الفی کشیده بر صفحهٔ سیم

نی نی غلطم که از کمال اعجاز

انگشت نبی ست کرده مه را به دو نیم

بیجادۀ لولوی تو سیم اندر میم

بازیدن عشق تو امید اندر بیم

سیم اندر سنگ باشد ، ای در یتیم

چون در بر تو دل چو سنگ اندر سیم

چون نیست مقام ما در این دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

چون نیست مقام ما درین دهر مُقیم،

پس بی می و معشوق خطایی است عظیم.

تا کی ز قدیم و مُحْدَث امّیدم و بیم؟

چون من رفتم، جهان چه مُحْدَث چه قدیم.

چون نیست مَقامِ ما درین دهرْ مُقیم

پس بی می و معشوق، خطایی‌ا‌ست عظیم

تا کی ز قدیم و مُحدَث، اومیدم و بیم

چون من رفتم، جهان چه مُحدَث، چه قدیم!

ای روی تو پاکیزه‌تر از کف کلیم

آنرا مانی که کرد احمد به دو نیم

تا آن رخ یوسفی به ما بنمودی

ما بر سر آتشیم چون ابراهیم

قائم به خودی از آن شب و روز مقیم

بیمت ز سمومست و امیدت به نسیم

با ما نه ز آب و آتشت باشد بیم

چون سایه شدی ترا چه جیحون چه جحیم

ای سایهٔ آنک ملک او هست قدیم

تا چند از این ملک چو گوزی به دو نیم

یک رویه کن این کار که سهلست و سلیم

ملکست نه بازیچه، والملک عقیم

شکر ایزد را که خسرو هفت اقلیم

آن شاه مبارک قدم آن ذات کریم

از آتش فتنه بر کران شد چو خلیل

وز آب خطر به ساحل آمد چو کلیم

در موج خطر مرفهی همچو کلیم

وز آتش فتنه شاد چون ابراهیم

ای مفخر آنکه ماه کردی به دو نیم

معصومان را از آتش و آب چه بیم

در شارع کم امید در عالم بیم

هم خرقه کبود و هم سیاه است گلیم

نه مرد سجاده‌ایم و نه مرد گلیم

ما مرد می‌ایم در خرابات مقیم

قاضی نخورد می که از آن دارد بیم

دُردی خرابات به از مال یتیم

ما مرد مئیم و در خرابات مقیم

نه مردم سجاده و نه مرد گلیم

قاضی نخورد می که از آن دارد بیم

دزدی خرابات به از مال یتیم

بدخواه تو گفت ای ملک هفت اقلیم

چون موی شدم کنون نترسم از بیم

آگاه نبوده بود آن دیو رجیم

کز تیر شهاب وش کنی موبدو نیم

می خواهم و مطرب و دلارام و ندیم

این است طبیعت من از چرخ مقیم

من می نخورم خوش نزیم، پس چکنم؟

دنیا گذران است و خداوند کریم

گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم

گر بهرهٔ ما درد بود درد خوریم

در کار خدا مرا تصرّف نرسد

امروز درآمدیم و فردا برویم

ای دل ز جهانیان چرا داری بیم

حق محسن و منعم و کریمست و رحیم

تیر کرمش ز شصت احسان قدیم

در حاجت بنده می‌کند موی دو نیم

تا پردهٔ عاشقانه بشناخته‌ایم

از روی طرب پرده برانداختیم

با مطرب عشق چنگ خود در زده‌ایم

همچون دف و نای هردو در ساخته‌ایم