ای قبلهٔ هر که مقبل آمد کویت

روی دل مقبلان عالم سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا به کدام روی بیند رویت

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت

سرمایهٔ عیش تنگ دستان دهنت

سررشتهٔ دلهای پریشان مویت

زنار پرست زلف عنبر بویت

محراب نشین گوشهٔ ابرویت

یا رب تو چه کعبه‌ای که باشد شب و روز

روی دل کافر و مسلمان سویت

خواهم همه را کور ز عشق رویت

تا من نگرم بس به رخ نیکویت

یا خود خواهم همی دو چشم خود کور

تا دیدن دیگری نبینم سویت

آتش در زن ز کبریا در کویت

تا ره نبرد هیچ فضولی سویت

آن روی نکو ز ما بپوش از مویت

زیرا که به ما دریغ باشد رویت

آیا بود آنگه که باز بینم رویت

در دیده کشم چو سرمه خاک کویت

گر قدر تو دی همی ندانست رهی

امروز همه جهان وتای مویت

آتش در زن ز کبریا در کویت

تاره نبرد هیچ فضولی سویت

وان روی نکو ز ما بپوش از مویت

زیرا که بما دریغ باشد رویت

تا روز به شب چو سوسنم بی‌رویت

بیدار چو نرگسم به گرد کویت

چون لاله شوم سوخته‌دل گر بنهم

مانند گل دو رویه رو بر رویت

یکرشته شویم مجتمع چون مویت

گر کار بنیکوی شود چون رویت

من برخی آبی که رود در جویت

من مردهٔ آتشی که دارد خویت

من چاکر خاکی که فتد در پایت

من بندهٔ بادی که رساند بویت

سوگند به آفتاب یعنی رویت

و آنگاه به مشک ناب یعنی مویت

خواهم که ز دیده هر شبی آب زنم

مأوای دل خراب یعنی کویت

زنار خطی عید مسیحا رویت

من کشتهٔ آن صلیب عنبر بویت

آن شب که شب سده بود در کویت

آتش دل من باد و چلیپا مویت

در حسرت آنم که شبی در کویت

باد سحری به من رساند بویت

جان و دل خویش را کنم در ساعت

قربان کسی که دیده باشد رویت

ای قبله گه ملک خم ابرویت

وی سیلی ابلیس زده بازویت

ای هشت بهشت خانه یی از کویت

وی دوزخ نیم سوختۀ هندویت

بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت

این قصۀ در هم شدۀ هندویت

تو در دل من نشسته یی و آنگه من

در آرزوی آنکه بینم رویت

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

گفتم چشمم که هست خاک کویت

پرآب مدار بی‌رخ نیکویت

گفتا که نه کس بود که در دولت من

از من همه عمر باشد آب رویت

مستم ز خمار عبهر جادویت

دفعم چه دهی چو آمدم در کویت

من سیر نمی‌شوم ز لب تر کردن

آن به که مرا درافکنی درجویت

نه سیم که جایی طلبم در کویت

نه برگ که خیمه‌ای زنم پهلویت

نه نیز ترا میل که آیی سویم

پس من به چه تدبیر ببینم رویت