شب نیست دلا که از غمش خون نشوی

وز دیده به جای اشک بیرون نشوی

چون نیست امید آنکه بر گردد کار

ای دل پس کار خویشتن چون نشوی

تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی

یک ذره از آنچه هستی، افزون نشوی

من عاقلم، ار تو لیلی جان بینی

دیوانه‌تر از هزار مجنون نشوی

تا از ره و رسم عقل بیرون نشوی

یک ذره از آنچه هستی افزون نشوی

تا از ره و رسم عقل بیرون نشوی

یک ذره از آنچه هستی افزون نشوی

یک لمعه ز روی لیلیت بنمایم

عاقل باشم اگر تو مجنون نشوی

تا از ره و رسم عقل بیرون نشوی

یک ذره از آنچه هستی افزون نشوی