گفتم می خوشگوار پیش آور زود

گفتا شب آدینه نخواهی آسود

گفتم که نه گل سال دگر بار آرد

وآدینه به هر هفته یکی خواهد بود

دوش ار چه دلم ز درد هجران پر بود

اندیشه من درازی شب بفزود

سودا زده می شدم و لیکن دم صبح

در کار خلاصم ید بیضا بنمود

چندانکه بکوی سلمه یارست و ربود

چندانکه درخت میوه دارست و مرود

چندانکه ستاره است برین چرخ کبود

از ما ببر دوست سلامست ودرود

گفتم می خوشگوار پیش آور زود

گفتا شب آدینه نخواهی آسود

گفتم نه که گل سال دگر باز آید

و آدینه بهر هفته یکی خواهد بود

ز اول که مرا عشق نگارم نو بود

همسایه بشب ز ناله من نغنود

کم گشت کنون ناله که عشقم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

وقتست کنون اگر بخواهی بخشود

چون کشته شوم دریغ کی دارد سود

روی تو به چشم آتش بی دود نمود

دل گفت که بی دود کدام آتش بود

خط تو برون دمید چون ز آتش دود

دودی که از او آتش عشقم بفزود

زلف تو بنفشه ار غلامی فرمود

زین روی بنفشه حلقه درگوش نمود

در باغ بنفشه را شرف زان افزود

کو حلقه به گوش زلف تو خواهد بود

چون نامهٔ تو نزد من آمد شب بود

برخواندم و زو شبی دگر کردم سود

پس نور معانی تو سر بر زد زود

اندر دو شبم هزار خورشید نمود

ای بت علم سیه ز شب صبح ربود

برخیز و می صبوحی اندر ده زود

بردار ز خواب نرگس خون‌آلود

برخیز که خفتنت بسی خواهد بود

از هستی خود چو بی خبر خواهم بود

این جا بُدنم هیچ نمی دارد سود

زین مزبله زود رخت بر باید بست

وز ننگ وجود تا عدم رفتن زود

ای ذات تو در دو کون مقصود وجود

نام تو محمد و مقامت محمود

دل بر لب دریای شفاعت بستم

زان روی روان می کنم از دیده دو رود

در عشق مرا چون عدم محض فزود

از هستی خویشم عدم محض ربود

چون جان و دلم در عدم محض غنود

کونین مرا چون عدم محض نمود

فانی شده، تا بود، مشوّش نشود

باقی به وجود جز در آتش نرود

چون اصلِ وجودِ کلِّ عالم عدم است

هرکو به وجود خوش شود خوش نبود

چون شمعِ جمال خود به پروانه نمود

پروانه ز شوقِ او فرود آمد زود

شمعش گفتا: چه بود گفت: آمدهام

تا جمله تو باشم و نمییارم بود

بر خوان امید فلک جامه کبود

یک گرده پر نمک چو رویت ننمود

وین قرص که در تنور گردون پخته ست

گرم است ولیکن نمکش نیست چه سود

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

چون کار زاندازه نخواهد افزود

آن به که به هرچه هست باشی خشنود

جهد من و تو هیچ نمی دارد سود

جز آنچ نهاده اند نتواند بود