آن دم که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده را به غم فرسودم

می‌پنداشتم عاشق و معشوق دواند

چون هر دو یکیست من خود احول بودم

عمری به هوس باد هوی پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم

در هر چه زدم دست زغم فرسودم

دست از همه باز داشتم آسودم

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

اینست دلیل طالع مسعودم

در ذات تو ناپدیدم ار معدومم

وز نور تو ظاهرم اگر موجودم

هرگز نبود شکست کس مقصودم

آزرده نشد دلی ز من تا بودم

صد شکر که چشم عیب بینم کورست

شادم که حسود نیستم محسودم

از بهر تو گنج خویشتن پالودم

پالودم گنج و درد دل بزودم

هر چند ترا جز از وفا ننمودم

یک روز نکردی بوفا خشنودم

ای طبع چو آتش از تو بس خوشنودم

کاندر فکرت همی نمایی دودم

چون نیست زمانه تمامت سودم

ارجو که به کام دل رسانی زودم

در جستن جام جم جهان پیمودم

روزی ننشستم و شبی نغنودم

ز استاد چو وصف جام جم پرسیدم

آن جام جهان نمای جم، من بودم

عمری چو فلک ز تگ نمیفرسودم

تا همچو زمین کنون فرو آسودم

صدباره همه گرد جهان پیمودم

چندان که شدم، حجاب من، من بودم

ز اول که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده در رهش فرسودم

گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند

خود هر دو یکی بود من احول بودم

در درد فراق یک زمان نغنودم

وز حادثه چرخ دمی ناسودم

آن نور دو دیده ام تلف شد ناگاه

از دیده شد و ز دیده خون پالودم

عمری به هوس باد هوا پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم

در هر چه زدم دست ز غم فرسودم

دست از همه بازداشتم آسودم

در عشق، به جز زیان ندارد سودم

از تیرگی اختر خود خشنودم

از بخت سیاه، بر سرم منت‌هاست

چون لاله، چراغ روشن است از دودم

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

این است دلیل اختر مسعودم

در ذات تو ناپدیدم ار معدودم

در نور تو ظاهرم اگر موجودم

در جستن جام جم جهان پیمودم

روزی ننشستم و شبی نغنودم

ز استاد چو وصف جام جم بشنودم

خود جام جهان نمای جم من بودم

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

این است دلیل اختر مسعودم

در ذات تو ناپدیدم ار معدودم

در نور تو ظاهرم اگر موجودم

هرچند طریق تجربت پیمودم

در نیک و بد خلق نظر بنمودم

کس را بگناه خود ندیدم یعنی

از جمله گناه کار تر من بودم