هر چند به دردم از دل محکم تو

گیرم کم جان و دل ، نگیرم کم تو

یا هست کنم آنچه ترا کام و هواست

یا نیست کنم جوانی اندر غم تو

ای مفلس ما ز مجلس خرم تو

دل مرد رهی را که برآمد دم تو

شد بر دو کمان سنایی پر غم تو

یا ماتم دل دارد یا ماتم تو

ای بی تو دلیل اشهب و ادهم تو

اقبال فرو شد که برآمد دم تو

دیوانه شدست عقل در ماتم تو

جان چیست که خون نگرید اندر غم تو

آن صبر که حامی منست از غم تو

مویی نبرد ز عهد نامحکم تو

وین وصل که قبله‌ایست در عالم عشق

از گمشدگان یکیست در عالم تو

چون نیست کسی را سر مویی غم تو

جز تو که کند در دو جهان ماتم تو

ای مانده ز راه! یک دم آگاه نهای

تا فوت چه میشود ز تو هر دم تو

ای محرم من کیست کنون محرم تو

بیم است که خود را بکشم از غم تو

خود از دل ماتم زده چتوانم گفت

کو ماتم خود بداشت در ماتم تو

هر چند نیم به هیچ رو محرم تو

تو جان منی چگونه گیرم کم تو

زاندیشهٔ آن که فارغی از غم من

من خام طمع بسوختم از غم تو

ای خاتم ملکت بقا را جم تو

وی گوهر دُرج کبریا را یم تو

آن نیست که هست داخل عالم ما

و آن هست که نیست غافل از عالم تو

تو کعبه قدسی و روان زمزم تو

تو قبله عالمی و دل عالم تو

گر آدم و عیسی دم از آن دم زده اند

تو آدم این دمی و عیسی دم تو

تا ماریه شد حریر پوش از دم تو

پوشد نه همین کعبه سیاه ازغم تو

صباغ ازل طراز نه اطلس چرخ

بر نیل عزا کشید در ماتم تو