قدی چون کمان زهجر یاران چفته

جانی و دلی بآتش غم تفته

تن رفته ز منزل عزیزان صد میل

وز دیده خیال رویشان نارفته

آن دم که رسی به گوهر ناسفته

سرها به هم آورده و سرها گفته

کهدان جهان ز باد شد آشفته

برتو بجوی که مست باشی خفته

ای جان تو بر مقصران آشفته

هم جان تو عذر جان ایشان گفته

طوفان بلا اگر بگیرد عالم

بر من بدو جو که مست باشم خفته

میخوردم باده بابت آشفته

خوابم بربود حال دل ناگفته

بیدار شدم ز خواب مستی دیدم

دلبر شده شمع مرده ساقی خفته