پیوسته مرا ز خالق جسم و َعَرض

حقا که همین بود و همینست غرض

کان جسم لطیف را به خلوتگه ناز

فارغ بینم همیشه ز آسیب مرض

من قال بانّ جوهر الفقر عرض

الجوهر لمّا عرض الفقر عرض

و الفقر شفا و ماسوی الفقر مرض

فقری غرضی و لیس فی الفقر غرض

ای بر همه اتباع فرمان تو فرض

در دمت احسان تو رزق همه فرض

کار همه خلق را میسر سامان

ناگشته بر آستانه قدر تو عرض

ای صورت و معنی تو را پستی فرض

از طبع، قد تو کو تهی برده به قرض

کوتاه تری یک گره از خایه به طول

با خایه برابری ولیکن در عرض

الْجَوْهَرُ فَقْرٌ وَسِوَی الْفَقْرِ عَرَض

الْفَقْرٌ شِفاءٌ وَ سِوَی الْفَقْرِ مَرَض

الْعالَمُ کُلُّهُ خِداعٌ وَ غُرور

الْفَقْرُ مِنَ الْعالَمِ سِرٌّ وغَرَض

الْجَوْهَرُ فَقْرٌ وَسِوَی الْفَقْرِ عَرَض

الْفَقْرٌ شِفاءٌ وَ سِوَی الْفَقْرِ مَرَض