ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن

عهدی داری بعهد ها بشکستن

شرمت ناید بقصد جان چو منی

بر خاستن و بادگری تنشتن

بر گردن ما بهانه‌ای خواهی بستن

وز دام و دوال ما نخواهی رستن

بالا نگران شدی که بیگانه شده است

دف را بمیفشان که نخواهی رفتن

خواهی که شود بر سر خلقت مسکن

اول باید خاک قدمها گشتن

تا آب بپای نخل نگذارد سر

کی بر سر شاخ میتواند رفتن؟!