تا خرمن آز را دلت پیمانه‌ست

نزدیک تو جز حدیث نان افسانه‌ست

خوش‌باش که یک نیمه مرا در خانه‌ست

در سنبلهٔ سپهر اگر یک دانه‌ست

در قرب تو گر هست دل دیوانه‌ست

جان را طمع وصال تو افسانه‌ست

چون هرچه که هست در تو می‌باید باخت

سبحان الله! این چه مقامر خانه‌ست

دل نیست مرا، یکی مصیبت‌خانه‌ست

جان نیز یکی سوختهٔ دیوانه‌ست

در دارِ فنا چون خبرم نیست ز هیچ

کارم همه یا نظاره یا افسانه‌ست

گفتند دل تو از خرد بیگانه ست

دیوانگی او همه شهر افسانه ست

در سلسلۀ زلف تو بستیم او را

خود سلسله دیوانه تر از دیوانه ست