از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده ای کو که به ما گوید راز؟

پس بر سر این دو راهه آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی آیی باز

پس بر سر این دو راهه آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی آیی باز

ای از همه بی نیاز و ای بنده نواز

و از تست که کار من نمی گیرد ساز

صد مشغله در راه من انداخته ای

آنگه گویی تمام با من پرداز

نه چارهٔ آنک با تو گردم همراز

نه زَهرهٔ آنک از تو برآرم آواز

کارم زتو البته نمی گیرد ساز

کار من بیچاره حدیثی است دراز

ای آنک تو را به هیچ کس نیست نیاز

کوتاه کن این قصّه که شد کار دراز

ما درخور عجز خویشتن می نالیم

تو درخور لطف خویشتن چاره بساز

چون از شدگان یکی نمی آید باز

خیز ای شدنی تو نیز رفتن را ساز

چیزی که حقیقت است مشناس مجاز

بی توشه مرو دلا که راهی است دراز

زان پیش که گویند که جا واپرداز

جا واپرداز و توشهٔ راه بساز

چون می دانی که خانه پرداختنی است

چندین غم خانه چیست با خود پرداز

تا چند چو بلبلان برآری آواز

چون باز خموش باش و با معنی ساز

بلبل نکند یکی و صد می گوید

صد می کند و یکی نمی گوید باز

اندر همه عمر من شبی وقت نماز

آمد بر من خیال معشوق فراز

بگشود زرخ نقاب و می گفت به راز

باری بنگر که از که می مانی باز

گر در ره عشق او نباشی سرباز

زنهار مکن حدیث عشقش آغاز

گر روشنیی می طلبی همچون شمع

پروانه صفت تو خویشتن را درباز

مادام که جویی تو حقیقت زمجاز

بر خود در هر درد سری کردی باز

خواهی که بود کار تو پیوسته به ساز

با هرک بود، به هرچه باشد می ساز

تا تو دل را زکبر و زشهوت و آز

وز حقد و حسد بجملگی نکنی باز

بویی ز وصال او نیابی هرگز

خواهی تو به روزه باش و خواهی به نماز

ای ساقی از آن راح خوش روح افراز

کاو شیشه به بوی او کند جان پرواز

بی‌خویشتنم بکن که بیگانه چنانک

جام از می و می ز جام نشناسم باز

آنها که ندانند حقیقت زمجاز

مشغول نمازند به شبهای دراز

من فارغ از آنم که درین خلوت راز

یک لحظه نیاز به زصد سال نماز

در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز

چون گل بکفم چند درست آید باز

در پای تو چون شکوفه گر نفشانم

چون نرگسم آن زر همه در چشم گداز

در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز

کم می آمد معانی خوب فراز

ان شاالله خدای توفیق دهد

تا عذر ثنا بمرثیت خواهم باز

کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز

تکبیر زدیم چار بر پنج نماز

هر کجا که پیاله ییست ما را بینی

گردن چو صراحی سوی او کرده دراز

بازی بودم پریده از عالم ناز

تابوک برم ز شیب صیدی بفر از

اینجا نیافتم کسی محرم راز

زان در که در آمدم بدر رفتم باز

ای در بچنگ آمده در عمر دراز

آورده ترا ز قعر دریا بفراز

غواص نهاده بر کف دست نیاز

غلتیده ز دست و باز دریا شده باز

بازی بودم پریده از عالم ناز

تا بوک برم ز شب صیدی بفر از

اینجا چو نیافتم کسی محرم راز

زان در که در آمدم بدر رفتم باز