ای ماه سخنگوی من ای حور نژاد

از حسن بزرگ ، کودک خرد نزاد

در سحر بدلبری شدستی استاد

این ساحری از که داری ای دلبر یاد

گر درد کند پای تو ای حور نژاد

از درد بدان که هر گزت درد مباد

آن درد منست بر منش رحم آید

از بهر شفاعتم به پای تو فتاد

گر شاه سه شش خواست سه یک زخم افتاد

زنهار مگو که کعبتین داد نداد

کان نقش که کرد رای شاهنشه یاد

در خدمت شاه روی بر خاک نهاد

ایزد همه ساله هست با مردم راد

بر مرد دری نبست تا ده نگشاد

ما را بدل خار بنی سروی داد

برداشت چراغکی و شمعی بنهاد

در محنت شو خوش و مکن نعمت یاد

شو در ده تن که داد کس چرخ نداد

چون بار بلایی که قضا بر تو نهاد

تن دار چو کوه باش و بی باک چو باد

هر مرد که لاف زد شدش مردی باد

شد رادی خاک چو به منت بر داد

من بنده آن که چون هنر گیرد یاد

بی لاف مبارز است و بی منت راد

ای شاه جهان جهان شد از داد تو شاد

تو داد جهان ده که جهان داد تو داد

تو شاه پسندیده جهان ملک تو باد

سقای تو ابر و باد فراش تو باد

در محنت شو خوش و مکن نعمت یاد

شوتن در ده که داد کس چرخ نداد

بر بار بلایی که قضا بر تو نهاد

تن دار چو کوه باش و بی باک چو باد

کس مشکل اسرار اجل را نگشاد

کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

من می‌نگرم ز مبتدی تا استاد

عجز است به دست هرکه از مادر زاد

کس مشکل اسرارِ فلک را نگشاد

کس یک قدم از نهاد بیرون ننهاد

چون در نگری، ز مُبتدی و استاد

عجزی است به دستِ هرکه از مادر زاد

از تیغ چو آب تو به رزم آتش زاد

تا خصم ز باد حمله در خاک افتاد

از بیم دلش پرآتش و سر بر باد

دو دیده پرآب روی بر خاک نهاد

گردی که ز دیوار تو برباید باد

جز در چشمم از آن نشان نتوان داد

ای در غم تو طبع خردمندان شاد

هر کو به تو شاد نیست شادیش مباد

آن را شایی که باشم از عشق تو شاد

و آن را شایم که از منت ناید یاد

با این همه چشم زخم ای حورنژاد

در راه تو بنده با خود و بی خود باد

آن به که کنم یاد تو ای حور نژاد

و آن به که نیارم از جفاهای تو یاد

گرچه به خیال تست بیهوده و باد

بیهوده ترا به باد نتوانم داد

ایشاه جهاندار، جهاندار نژاد

مرملک ترا ز خاک نصرت بنیاد

عالم چو ز آب دولتت شد آباد

شد دولت ملک ملک ناصر برباد

از چرخ که کامی به مرادم ننهاد

وز بخت که بندی ز امیدم نگشاد

پیروز شه طغان تکین دادم داد

پیروز شه طغان تکین باقی باد

دادم به امید روزگاری بر باد

نابوده ز روزگار خود روزی شاد

زان می‌ترسم که روزگارم نبود

چونان که ز روزگار بستانم داد

جوهر که ز ایزدش همی نامد یاد

وز مرتبه آفتاب را بار نداد

از مرگ به یک تپانچه در خاک افتاد

احسنت ای مرگ هرگزت مرگ مباد

با هرکه زبان چرخ رازی بگشاد

چون پای نداشت پای تا سر بنهاد

زان داد سخن همی بنتوانم داد

کابستن رازهابنتواند زاد

آن شیفته را چو باد در بوق افتاد

آن گنبد سیم رنگ از دست بداد

از بهر مناره زاویه وقف بکرد

همسایه بد خدای کس را ندهاد