مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای

شب گرد جهان دیده و انگشت نمای

مهمان دو دیده شد خیالت گذری

در دیده وطن ساخت ز نیکو گهری

ساقی خیال شد دو دیده میگفت

مهمان منی به آب چندان که خوری

میدان و مگو تا نشود رسوائی

زیبائی مرد هست در تنهائی

گفتا که چه حاجتست اینجا ملکی است

کو موی همی شکافد از بینائی

می‌فرماید خدا که ای هرجائی

از عام ببر که خاص آن مائی

با ما خو کن که عاقبت آن دلدار

پیشت آید شبانگه تنهائی

ناخوانده به هرجا که روی غم باشی

ور خوانده روی تو محرم آن دم باشی

تا کافر را خدا نخواند نرود

شرمت بادا ز کافری کم باشی

نقّاش رُخَت اگر نه یزدان بودی

استاد تو در نقش تو حیران بودی

داغ مهرت اگر نه در جان بودی

در عشق تو جان بدادن آسان بودی

نومید نیم گرچه ز من ببریدی

یا بر سر من یار دگر بگزیدی

تا جان دارم غم تو خواهم خوردن

بسیار امیدهاست در نومیدی

نی گفت که پای من به گل بود بسی

ناگاه بریدند سرم در هوسی

نه زخم گران بخوردم از دست کسی

معذورم دار اگر بنالم نفسی

نی من منم و نی تو توی نی تو منی

هم من منم و هم تو توی هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار ختنی

کاندر غلطم که من توام یا تو منی

واپس مانی ز یار واپس باشی

از شاخ درخت بگسلی خس باشی

در چشم کسی چو خویش را جای کنی

تو مردمک دیدهٔ آن کس باشی

وقف است مرا عمر در این مشتاقی

احسنت زهی طراوت و رواقی

من کف نزنم تا تو نباشی مطرب

من می نخورم تا تو نباشی ساقی

هر پارهٔ خاک را چو ماهی کردی

وانگه مه را قرین شاهی کردی

آخر ز فراق هر دو آهی کردی

زان آه بسوی خویش راهی کردی

هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی

صد نقش تو بر گلشن خوشبوی زنی

چون دف دل ما سماع آنگاه کند

کش هر نفسی هزار بر روی زنی

هر روز ز عاشقی و شیرین رائی

من عاشق را پیرهنی فرمائی

ای یوسف روزگار ما یعقوبیم

پیراهن توست چشم را بینائی

هر روز یکی شور بر این جمع زنی

بنیاد هزار عاقبت را بکَنی

تا دور ابد این دَوَران قائم بود

بر جانِ فقیران، کرم از تو، تو غنی

هرشب که به بنده هم‌نشین می‌افتی

چون نور مهی که بر زمین می‌افتی

من بندهٔ چشم مست پرخواب توام

آن دم که چنان و اینچنین می‌افتی

هرگز به مزاج خود یکی دم نزنی

تا از دم خویش گردن غم نزنی

هر چند ملولی تو یقین است که تو

با اینکه ملولی، ز کسی کم نزنی

هرگز نبود میل تو کافراشت کنی

تا عاشق آنی که فرو داشت کنی

بسم الله ناگفته تو گوئی الحمد

ناآمده صبح از طمع چاشت کنی

هرکس کسکی دارد و هرکس یاری

آن یار وفادار کجا شد باری

گر پیش سگی شکر نهی خرواری

میل دل او بود سوی مرداری

هرکس کسکی دارد و هرکس یاری

هرکس هنری دارد و هرکس کاری

مائیم و خیال یار و این گوشهٔ دل

چون احمد و بوبکر به گوشهٔ غاری