در وحدت کاینات آنرا که شکیست

در بادیه شرک اسیر شرکیست

در آینه گر نگه کنی صورت خویش

ظاهر دو نمایدت ولی هر دو یکیست

هر کو بسعادتی رسد روزی بیست

زانپس بشقاوتش بسی باید زیست

بنگر بگل تازه و زوگیر قیاس

کاندر پی یک خنده که زد چند گریست

گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست

گفتن که بداست کار میخواره خطاست

گیرم که برآنچه کرد مأجور نگشت

باری چو مطیع بود مأخوذ چراست

در راه یقین مرد درنگی هیچست

در عالم توحید دورنگی هیچست

تو لعبتکی بیش نئی ای سره مرد

با اهل نظر شوخی و شنگی هیچست

مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت

نه بیم ز دوزخ و نه امید بهشت

گر دوست بدستست فراغت دارم

از کعبه و بتخانه و محراب و کنشت

هر کو دهنت ای بت جانی دیدست

سر چشمه آب زندگانی دیدست

زنگار گرفت و خون دل بسته ز غم

تا از دهنت شکر فشانی دیدست

حاصل چه از این که صورت خواجه نکوست

چون مغز نبیندش خرد در خور پوست

گفتند رسیدی بر او گفتم نی

لاخل و لاخمر خرد هر که خور اوست

می از شر و شور و عربده خالی نیست

خوشتر ز خوشیش ذوقکی حالی نیست

من بر سر این ذوقم و با جمله صفا

با کس غرضیم جاهی و مالی نیست

سید پسرا روی تو ماه ختن است

بالات براستی چو سرو چمن است

گر پسته شیرین تو خندان نشدی

معلوم کجا شدی که هیچت دهن است

دیوانه دلم که میل طبعش بهواست

در کوی بتان کارگهی میآراست

بر کار چنان شیفته سودائی

زنجیر سر زلف کژت آمد راست

چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت

وز نکهتش آفاق دم غالیه یافت

خرم دل آنکه از پی عیش صبوح

چون بلبل مست سوی گلزار شتافت

در خاطرم این لطیف مصراع گذشت

کاحوال جهان بسکه بانواع گذشت

ای بس شه با تیغ که بر اسب غرور

چون باد بدست ماند و اتباع گذشت

صاحب نظری خوش سخنی فرمودست

بشنو که از آن مغز خرد آسودست

گفتست که زشت و نیک چون بر گذر است

نابوده چو بوده-بوده چون نابودست

هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست

کردن طلبش کار خردمندان نیست

وانچیز که بهر تو مقدر گشتست

گر میطلبی ورنه از آن حرمان نیست

دی گفت یکی که داشت با من دل راست

کای ابن یمین وجه معاشت ز کجاست

گفتم که ز انبار کسی روزی ماست

کانرا نبود بهیچوجهی کم و کاست

گردون که سوی سفله و دونش نظرست

منگر تو بدو که سخت بی پا و سرست

آخر فلکا چه دور داری که در او

هر جام تو ناگوار تر از دگرست

هر روز ترا بمن گمانی دگرست

هر لحظه مرا ز تو زیانی دگر است

هر چند ترا جهان بکامست ولیک

بیشک پس ازینجهان جهانی دگر است

گفتم دل من گرچه که غرق خونست

وین محنت و غم از ستم گردونست

در خاطر من رباعیی می گذرد

وینست رباعی بشنو تا چونست

در عهد تو گلزار ثنا مدروس است

الا ز تو آز از همه کس مأیوس است

کان با کف چون بحر تو میزد لافی

از گفتن بیهوده چنان محبوس است

سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست

هر چند که زر دوخته بر چین قباست

دیدم که گشاده کف بپیش بلبل

با آنهمه برگ زو نوائی میخواست