ای آن که روی به کوی بیداد گرم

چون باز آیی مپرس اینجا خبرم

جایی دگرم بجو که تا آمدنت

خواهد برون اشک به جای دگرم

روزی که ز روح بند تن بردارم

دانی ز چه باز دیده تر دارم

تا بهر نثار تو ز نو جان یابم

من چشم براه روز محشر دارم

چون خواهم دل ز دلستان برگیرم

روزی دو سه راه امتحان برگیرم

گه دل ز دل و گاه زجان برگیرم

زان بس دل ازو اگر توان برگیرم

گر بینم یار وگر نبینم میرم

هر شیوه که در عشق گزینم میرم

یار آتش و من شعله اگر از بر او

خیزم سوزم وگر نشینم میرم

از دوری آفتاب عالم سوزم

وز تیرگی بخت بلا اندوزم

روز از شب و شب ز روز نشناختمی

گر تیره تر از شبم نبودی روزم

حال دل از آن بهانه جو می پرسم

بد حالی دل از آن نکو می پرسم

آشفتگیم به بین که دارم دل را

در دامن خویش و حال او میپرسم

بر خاک کف پای تو چون رخ نالم

ور پیرهنم نگنجم از بس بالم

وصل تو به بخت نیک هم نتوان یافت

بیهوده ز بخت بدخود می نالم

ای درد و غم تو راحت جان و تنم

دانی ز چه شکوه از فراقت نکنم

از بس که به لب آمد و برگشت ز بیم

پای به لب آمدن ندارد سخنم

چون کوه گران نمود اصفاهانم

چون کاهی کرد دوری کاشانم

هر صبحدمی چو شامگه دلتنگم

هر شامگهی چو صبحدم گریانم

گویم که دری زوصل اگر باز کنم

در پای تو جان فشانی آغاز کنم

لیکن ترسم که بعد مردن گستاخ

بر روی تو چشم بسته را باز کنم

دی با کوری کش از خسان می بینم

وز بد نفسان و واپسان می بینم

گفتم که بگو هیچ توانی دیدن

گفتا آری عیب کسان می بینم

ای کوی تو درد و غم فراوان بردیم

القصه که هرچه خواستیم آن بردیم

سودای سر زلف تو سود است همه

یک دل دادیم و دل به دامان بردیم

تا از سر کوی آن صنم دور شدیم

ناخن زن زخم های ناسور شدیم

شب های من و شمع در فراق رخ او

با هم بگریستیم که تا کور شدیم

ما چشم ز جستجوی درمان پوشیم

تا جامه درد دوست در جان پوشیم

پوشند برای زیب مردم جامه

ما بهر دویدن گریبان پوشیم

در چیدم دوش از خلایق دامن

بستم بر هرکه داشتم راه سخن

القصه که من بودم و بخت سیهم

او نیز به خواب رفت من ماندم و من

در دادن دل به زلفت ای عهد شکن

نبود سر مویی که از جانب من

چون سرکشم از حلقه زلفی که تو خود

با این همه سرکشی نهادی گردن

خورشید من آن جهان به رویش روشن

هردم جایی کند چو خورشید وطن

مردم همه از گردش گردون نالند

وز گردش آفتاب می نالم من

هرچند کیمیاست امروز سخن

هستیم هنوز اهل معنی دوسه تن

در دزدی شعریم شب و روز همه

من میدزدم ز چرخ و ایشان از من

تا چند به بزم غیر تنها رفتن

تنها بر هر بی سر و بی پا رفتن

ترسم که چو خورشید رخت زرد کند

ناخوانده چو خورشید به هرجا رفتن

ای بخت سیاه بخت تدبیری کن

وی ناله سینه سوز تاثیری کن

ای آه تورا به آسمان باید رفت

برخیز که شب گذشت شبگیری کن