تا دیده من دید زهر خوبترت

بیخوابم از اندیشه روی چو خورت

اقبال بر آتش دلم آب زند

گر باد قبول آید از خاک درت

تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست

بر حسن هزار مهر پرگار ز دست

گوئی که مگر بلبل شیدا بصبوح

بر گل ز سر نشاط منقار ز دست

تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت

هرگز نشوم بر حذر از چشم خوشت

چون نرگس و زر کنم من از دیده برون

تا دل بخرد یک شرر از چشم خوشت

تا رست بگرد شکرت شاخ نبات

عشاق تو کردند صفتهاش اثبات

گفتند که دود لاله در غنچه رسید

یا آبحیات شد نهان در ظلمات

تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست

در دیده من نقش خیال تو نشست

جز مردم دیده ستمدیده من

بر آب روان کس دگر نقش نبست

تا بسته نگردد بکل ابواب حیات

وز تن نشود منقطع اسباب حیات

امید توان داشت که آید بصفا

از تیرگی محنت و غم آبحیات

برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست

با خواجه شهاب دین بگورست و درست

کز ابن یمین شفقت خود باز مگیر

کو از دل دیده بنده مخلص تست

چون آکهیی نبینم از توحیدت

سودی نکند بکثرت و تفریدت

هر چیز که آن بنزد ما ایمانست

کفرست بنزدیک تو از تقلیدت

چون تعبیه جهانیان بسیارست

احوال کسی شناختن دشوارست

جامست که اندرون صافی دارد

و آن نیز چو نیک بنگری خونخوارست

پیوسته نشان عاشقان بد نامیست

کام دل این شیفتگان ناکامیست

گر سوختگانرا طمع وصل تو خاست

چون در نگری بنای آن بر خامیست

در روضه توحید اگر بارت نیست

بر شاخ مراد خویشتن بارت نیست

با خود غم دل گوی مگو با کس از آنک

بیرون ز تو کس محرم اسرارت نیست

گر دور فلک تابع فرمان تو نیست

جز صبر درینواقعه درمان تو نیست

گر ملک جهان از تو ستاند دشمن

غمگین مشو ایدوست که آن آن تو نیست

سردار جهان خواجه که آئینش سخاست

بحریست کفش که موج آن جمله عطاست

من تشنه لب از ساحل آن گشتم باز

این نیز هم از طالع شوریده ماست

شاها ز تو کار عالمی سامان یافت

وز لطف تو درد همکنان درمان یافت

چون بهره بندگان زشه احسانست

پس ابن یمین از چه سبب حرمان یافت

دل شد ز پی وصل دلارام ز دست

جان نیز بران عزیمت از جای بجست

در نافه تاتار زدند آتش غم

تاتار خطش پشت لب یار نشست

رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست

بویت زدم نافه تاتار بهست

چشم تو عجب نادره ئی افتادست

چونست که بی صحت و بیمار بهست

شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست

و اندیشه این راه درازت ز چه خاست

چون کعبه صاحبنظران کوی تو بود

آخر بسوی کعبه نیازت ز چه خاست

نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست

لیکن بنقطه ئی ز عبادت زیادتست

پرسیدن شکسته دلان اهل فضل را

نقصان فضل نیست کمال سعادتست

در کارگه وجود هر نقش که هست

نقاش الست بیتو آن نقش ببست

در حیرتم از حال تو تا خود تو که ئی

نی بیتو بود کار و نه کاریت به دست

گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست

تا باز رهم ز طعنه دشمن و دوست

بشنید خرد گفت که هی چون نخوری

طاعت بود آن گنه که فرموده اوست