هجر تو خوشست اگر چه زارم دارد

وصل تو بتر که بی‌قرارم دارد

هجر تو عزیز و وصل خوارم دارد

این نیز مزاج روزگارم دارد

از روی تو دیده‌ها جمالی دارد

وز خوی تو عقلها کمالی دارد

در هر دل و جان غمت نهالی دارد

خال تو بر آن روی تو حالی دارد

با هجر تو بنده دل خمین می‌دارد

شبهاست که روی بر زمین می‌دارد

گویند مرا که روی بر خاک منه

بی روی توام روی چنین می‌دارد

ای صورت تو سکون دلها چو خرد

وی سیرت تو منزه از خصلت بد

دارم ز پی عشق تو یک انده صد

از بیم تو هیچ دم نمی‌یارم زد

گه جفت صلاح باشم و یار خرد

گه اهل فساد و با بدان داد و ستد

باید بد و نیک نیک ور نه بد بد

زین بیش دف و داریه نتوانم زد

من چون تو نیابم تو چو من یابی صد

پس چون کنمت بگفت هر ناکس زد

کودک نیم این مایه شناسم بخرد

پای از سر و آب از آتش و نیک از بد

روزی که بود دلت ز جانان پر درد

شکرانه هزار جان فدا باید کرد

اندر سر کوی عاشقی ای سره مرد

بی شکر قفای نیکوان نتوان خورد

گر خاک شوم چو باد بر من گذرد

ور باد شوم چو آب بر من سپرد

جانش خواهم به چشم من در نگرد

از دست چنین جان جهان جان که برد

بر رهگذر دوست کمین خواهم کرد

زیر قدمش دیده زمین خواهم کرد

گر بسپردش صد آفرین خواهم گفت

نه عاشق زارم ار جز این خواهم کرد

از دور مرا بدید لب خندان کرد

و آن روی چو مه به یاسمین پنهان کرد

آن جان جهان کرشمهٔ خوبان کرد

ور نه به قصب ماه نهان نتوان کرد

سودای توام بی‌سر و بی‌سامان کرد

عشق تو مرا زندهٔ جاویدان کرد

لطف و کرمت جسم مرا چون جان کرد

در خاک عمل بهتر ازین نتوان کرد

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

آنروز زمانه را زبون خواهی کرد

گر حسن و جمال ازین فزون خواهی کرد

یارب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد

زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد

اندر ره عاشقی چنان باید مرد

کز دریا خشک آید از دوزخ سرد

گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد

تا خصم من از جان تو برنارد گرد

گفتم که نبایدت غم جانم خورد

در کوی تو کشته به که از روی تو فرد

منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد

در عهد وفا نگر که چون آید مرد

از عهدهٔ عهد اگر برون آید مرد

از هر چه گمان بری فزون آید مرد

رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد

شوخی چکنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو درد به جای آب و نان داند خورد

آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد

شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد

گفتم: مستی، مرو، سر جنگ آورد

چون گل بدرید جامه و رنگ آورد

بس دل که غم سود و زیان تو خورد

بس شاه که یاد پاسبان تو خورد

نان تو خورد سگی که روبه گیرست

ای من سگ آن سگی که نان تو خورد

هر کو به جهان راه قلندر گیرد

باید که دل از کون و مکان برگیرد

در راه قلندری مهیا باید

آلودگی جهان نه در برگیرد

چون پوست کشد کارد به دندان گیرد

آهن ز لبش قیمت مرجان گیرد

او کارد به دست خویش میزان گیرد

تا جان گیرد هر آنچه با جان گیرد