سبحان الله در آن جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همی بودی و بس

کاندر پیری ز من نباید کس را

چون پیر شدم مرا نبایست از کس

ای دولت حسن تو شده یکصد باش؟

تا نام تو بر زبان خلق افتد باش

تو خیر بکن برسر کار خود باش

اندیک تو میکن و همه گوید باش

ای دوست مطیع دشمن هجران باش

همخانه عقل و همنشین جان باش

بنمای جمال و کودکی دعوت کن

بفرست خیال و گوش بر مهمان باش

ای شاه جهان را که خطر نیست ببخش

جرم من اگر هست و گر نیست ببخش

هر چند گناه من بزرگ است ای شاه

دانم که ز تو بزرگتر نیست ببخش

دشمن که فتاده است بوصلت هوسش

هر لحظه مبادا به طرب دست رسش

نی نی نکنم دعای بد زین سپسش

دشمن اگر از آهن است عشق تو بسش

شاهنشه را که بخت بادا وطنش

شد نیک فراموش ز بنده حسنش

امروز منم بنده نیکو سخنش

ای رحمت شاه یاد ندهی ز منش

ای دل به دل آنچه می کند یار بکش

این بار چنانکه باید این بار بکش

از روی گلت اگر همی ناید روی

از دیده به دیده سر از خار بکش

ای دل قدح بلاش چون نوش بکش

هو بد به امید روی نیکوش بکش

چون حلقه بندگیش داری در گوش

او گم نکند تو پنبه از گوش بکش

آیینه بیار است خط چون زنگش

دل گشت فراخ از دهان تنگش

نقش از پری و رنگ ز گل بر بودست

خورشید منقش و مه گلرنگش

هر دم جنگ است با من مسکینش

هر لحظه فزون است چو مهرم کینش

سبحان الله زبان تلخش نگرید

بیزار شدم از آن لب شیرینش

ای زلف تر از سوسن و گل مفروش

وی سوسنت از آب و گلت از آتش

می ده که بر آن سوسن و گل آید خوش

گلرنگ شراب از قدح سوسن وش

از خاک درت ساخته ام مفرش خویش

بر خیره به باد داده عمر خوش خویش

بنمای به من تو آن رخ مهوش خویش

هان تا نبرم آب تو از آتش خویش

گه بر رخ آن مهرگیا بازم عشق

گه برسر آن زلف دو تا بازم عشق

سرتاپایش ز یکدگر خوبتر است

حیران شده ام که بر کجا بازم عشق

خواهی که چو بلبل نهدت گفت محل

چون باز بدو ز چشم خونین اول

مغرور مشو چو طوطی از یک دو جدل

چون کبک بکردی سر خود زیر بغل

زین یک دو سه پیمانه میازار ای دل

گرمی بخرندت نشوی خوار ای دل

هر چیز که شد بهاش بسیار ای دل

اندک تر گرددش خریدار ای دل

چشم از نظری هلاک تو جست ای دل

جان دست به خون تو فرو شست ای دل

در زلف منم از آنچه بودی هرگز

هر جا که روی بخت تو باتست ای دل؟

از علم و عمل چشم و چراغی دارم

وز خاطر خود شکفته باغی دارم

در عهده آن نیم که فردا چه شود

حالی ز همه جهان فراغی دارم

ای طایفه را چو خویشتن دانستم

خون را می و ژاژ را سخن دانستم

چون تجربه چشم خردم باز گشاد

جمله نه چنان بود که من دانستم

ای چرخ فلک قد بخم از زلف توام

در دوخته تا جامه ماتم ز توام

با این همه هر تیغ که داری بگذار

گر از تو سپر بیفکنم همچو توام

تا از تف سینه قبله زردشتیم

در عشق تو محراب هزار انگشتیم

تو فارغ و ما خویشتن از غم کشتیم

سبحان الله چگونه پشتاپشتیم