تا مستی هستیت نگردد لاشی

از جام وصال او کجا نوشی می

تا در نظرت نقش توئی می ماند

در کوی حقیقت نبری هرگز پی

ای دل ز جفای او چو نالی هر دم

کز ناله بخاطرش نشیند گردم

در جان غم عشق او نهان باید داشت

تا بردگران عیان نگردد دردم

ای مهر تو کرده خانه در جان و دلم

بسرشته غم عشق تو در آب و گلم

از بهر نثار تو ندارم چیزی

جز جان و دلی ازین بغایت خجلم

تا عشق تو خیمه زد بصحرای دلم

بگرفت سپاه غم سراپای دلم

از لشکر غم چو ملک دل گشت خراب

جان نعره زند که وا دلم وای دلم

تا عشق ترا به جان و دل بگزیدیم

مهر دو جهان ز جان و دل ببریدیم

نقد دو جهان بهای درد و غم تو

دادیم و غم ترا به جان بخریدیم

در هر چه نظر کنم ترا می بینم

من غیر تو از جهان کجا می بینم

هر نیک و بدی که در همه عالم هست

آئینه روی جانفزا می بینم

مخمور شراب جام وحدت مائیم

دردی کش میخانه کثرت مائیم

آزاده ز طعن دشمن و جور رقیب

با دوست حریف بزم قربت مائیم

در دام کمند زلف تو افتادم

سودای چنین ز غم کند آزادم

جان درغم زلفت ار چه آشفته بود

از روح و صفای روی تو دلشادم

عمری بامید آنکه رویت بینم

یا بو که گلی ز باغ وصلت چینم

از کعبه بجستم و ندیدم این دم

ترسائی و بت پرستیت آئینم

می‌سوزم و می‌گدازم و می‌گویم

وصلت چو نمی‌شود چرا می‌بویم

باشد که به شهر وصل تو ره یابم

این بادیه فراق را می‌پویم

ما از غم تو روی به صحرا کردیم

واندر طلبت پشت به دنیا کردیم

رندانه ز هر دو کون آزاد شدیم

وامق صفتی روی به عذرا کردیم