ای برده غمت شادی صد ساله ز دل

هرگز نرود داغ تو چون لاله ز دل

روزی که به دل داغ تو با خاک برم

لاله ز گلم برآید و ناله ز دل

گویم نفسی دار ز من پاس ای دل

کز شرط ره است پاس انفاس ای دل

آن را که نه حق شناس و حق بین باشد

تا بتوانی مبین و مشناس ای دل

افلاک بود قسی حوادث چو سهام

رامی حق و آماجگه افراد انام

هشدار که سر کار شد گفته تمام

وز دایره رضا منه بیرون گام

ما احسن بالک ای جهان گشته حمام

گاهی به عراق می روی گاه به شام

جز تو که برد نکرده در راه مقام

از عاشق مهجور به معشوق پیام

ماییم و دل تنگ تر از حلقه «میم »

در زیر جفا و جور چون نقطه «جیم »

حاشا که چو «بی » کناره جوید ز بلا

چون «لام الف » ار شود سراپا به دو نیم

عمری به هوس باد هوا پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم

در هر چه زدم دست ز غم فرسودم

دست از همه بازداشتم آسودم

گر در سفرم تویی رفیق سفرم

ور در حضرم تویی انیس حضرم

هر جا که نشینم و به هر جا گذرم

جز تو نبود هیچ مراد دگرم

رفت آنکه به قبله بتان روی آرم

حرف غمشان به لوح دل بنگارم

آهنگ جمال جاودانی دارم

حسنی که نه جاودان ازان بیزارم

خون می گریم وز تو چه پنهان دارم

کز بهر چه این دو چشم گریان دارم

هر چند دلی به وصل شادان دارم

صد داغ بر آن ز بیم هجران دارم

گه در هوس روی نکو آویزم

گه در سفر زلف مشکبو آویزم

القصه ز هر چه رنگ و بویی یابم

از حسن تو فی الحال در او آویزم

بهر تو به بر و بحر بشتافته ام

هامون ببریده کوه بشکافته ام

از هر چه رسیده پیش رو تافته ام

تا ره به حریم وصل تو یافته ام

هر جا گذرم نوای عشقت شنوم

بر خوان بلا صلای عشقت شنوم

در دشت روم نفیر درد تو کشم

با کوه آیم صدای عشقت شنوم

از زلف تو تاری نربودم رفتم

وز لعل تو رازی نشنودم رفتم

زنگ غمت از دل نزدودم رفتم

القصه چنان کامده بودم رفتم

تا چند غلام کهنه یا نو باشم

در کشمکش کنیز و بانو باشم

کنجی خواهم که جاودان با غم تو

پا در دامان و سر به زانو باشم

تا چند پی نفس دغاباز روم

تا کی ره عقل حیله پرداز روم

از ننگ وجود خود به تنگ آمده ام

یا رب کرمی تا به عدم باز روم

خوش آنکه ز قید خودپرستی برهیم

وز تنگ دلی و تنگ دستی برهیم

بینیم فضای راحت آباد عدم

وز محنت تنگنای هستی برهیم

هر دم غم آن ماه چگل می گویم

بی مهری آن مهر گسل می گویم

چون محرم رازی به جهان یافت نشد

با کاغذ و خامه درد دل می گویم

گر دولت وصل را نشایم چه کنم

این راز نهان با که گشایم چه کنم

گویند به کوی او بسی می آیی

چون با دل خویش بس نیایم چه کنم

جانا ز تو تا به چند اندوه کشم

وین بار غم گران تر از کوه کشم

دلدار اگر تویی و دلداده منم

اندوه کشم از تو و انبوه کشم

این کاسه که من بی تو به لب می آرم

نی از پی شادی و طرب می آرم

چشم سیه تو روز من کرد سیاه

روز سیه خویش به شب می آرم