زین خر گله کاندر همه عالم گردد

صد بفزاید اگر یکی کم گردد

هفتاد هزار سگ زنند این ددگان

تابو خری از کروری آدم گردد

صوفی ز صراط با توکل گذرد

مفتی به علاقه توسل گذرد

تا گاو مریدان خجل از هم نزنند

امید که هر دو را خر از پل گذرد

سردار تو گرگ شیری از گربه مخور

چو ببردمان یکی چه کم کربه چه پر

مگذار که روبهان شغالان زایند

سگ کش به در حجله سر گربه ببر

هستی باغی و ممکن نیست گهر

بر رسته در او هیچ خسی پوچ ثمر

لیکن نتوان درودش چون نتوان یافت

گلبن بی خار و بوستان بی سر خر

از هر می لعل گوهر آن لب خوشتر

و آن لعل به آن خط معقرب خوشتر

آن خط چو همی شب آمد آن لعل شراب

انده نخورم شراب در شب خوشتر

با قد بلند یار پستی خوشتر

زان نرگس هوشخواره مستی خوشتر

از هستی این دو نیست شو در دهنش

کآن نیستی از هزار هستی خوشتر

با زفت سرین کز همه بالا و بزیر

آویز میان لاغرش خام مگیر

تا نانش همی پخته برآید ز تنور

...به پای کته کرده است خمیر

رایم به روش سپرد هنجار دگر

سبکم به سخن سرود گفتار دگر

بعد از من و عهد من بدین گفت و گزار

میدان دگر باید و سردار دگر

عقل و دل و دین بستم از آن زلف دراز

بر رخ در فردوسم از آن خال فراز

ای دانه تو گندم آدم خواره

وی سنبل تو خوشه خرمن پرداز

زاهد چو به گردن افکنی گاه نماز

شاره میزر چو خر سر افسار دراز

یک پاردمت نیفکند حلقه به حلق

صدر انکی ار زآسمان افتد باز

ای بر به وجود عاریت مرکب ساز

تا کی متصرفانه این توسن تاز

روزی سه چهاری چو سوار خر غیر

... دو پای خود به یک سو انداز

خورشید بسی شد به حمل چهر افروز

تا ماه در آمد به بغل مهر اندوز

آری دو هزار قرن افزون باید

تا در سالی به شنبه افتد نوروز

غم ایلاوس و رنج آنم افسوس

دارد ز نشاط زندگانی مایوس

می خور که به فتوای فلاطون خرد

از باده کنند چاره ایلاوس

با یک هستی چه گوئی ای سرد نفس

چون نیست بود آن همه چیز این همه کس

...بگی ار ز این و آن سلب آرند

پیدا پنهان بار خدا ماند و بس

سردار مر این دفتر تحقیق اساس

هرسو چه پراکنی به تخمین و قیاس

ز آن طایفه بستان و به این سلسله بخش

...ز ارواح مکرم بشناس

مرد و زن آفاق سپردم پس و پیش

دیدم چپ و راست پادشه تا درویش

...خران و آستین بوس سگان

سردار و سجود گوشه دامن خویش

سردار نهان و فاش نامی کم و بیش

مسرای ز هفتاد و دو ملت پس و پیش

...گنگی به زبان آر که خیر

خود راه برد به خانه صاحب خویش

با نفس مصالحت به یزدان پرخاش

دین از تو به کفر اینت معاد آنت معاش

بالفطره چو ز ارواح مکرم نشدی

... به طبع این همه... مباش

کوچک شده سر بزرگ با دستارش

زین کاستی افزود ولی پندارش

پریده به نسر چرخ از باد و بروت

گوئی که کلاغ ریده بر دیوارش

در میکده گه جزو خدا نالان باش

گه در مسجد مرید خودبالان باش

تابو که کشی اسب مراد اندر زین

دوران همه هر که خر تواش پالان باش