خشنود ز بهرام روان محمود

می نازد از او به خلد جان محمود

گر گشت به کام خلق سوری چه عجب

شوم است خلاف خاندان محمود

آن سبزه که از گلت برون می آید

مشکیست که نقش بند خون می آید

گفتم که نقینه مگر مصر گذشت؟

خود موکب بغداد کنون می آید

در شیوه عشق صبر و زر می باید

آب مژه و خون جگر می باید

در نیل زدم مرقع صبر ولیک

یک پیوندش ز عمر در می باید

در ده قدح درد که در می باید

رنجم چو زتست بیشتر می باید

خوش نیست غمت لیک بسی خوش خوار است

هر چند همی خوری دگر می باید

آتش زده در هجر تو گرمی باید

در خورد درشتی تو نرمی باید

گیرم که چو غنچه نهمت لب برلب

در نرگس تو نه سر به سر میباید

در عشق نماند دیده را جای امید

تا آخر اگر چنین بود وای امید

دستم چو نمی رسد به سودای امید

در دامن غم کشیده ام پای امید

هر لحظه کنی دلا یکی درد شکار

وانگه به هزار محنتم بکشی زار

دانی چکنی مرا به من باز گذار

وین دست عنایت از سر من بردار

ای رنگ رخت جامه جادوی بهار

از نقش تو افتاد دلم سوی بهار

باری پی آزمایش باغ به پای

تا زلف تو خوشتر است یا بوی بهار

خط تو کشیده زهره را نیل ای یار

جعد تو نگاشت مشتری را چو نگار

تا خال تو یک بوسه ستد از خورشید

زلفت مه را گرفت صد بار کنار

جانا تن نالان که نماندست ببر

وین یک دل حیران که نماست ببر

یا جمله آن دل که ببردی باز آر

یا باقی این جان که بمانده است ببر

دوش آن بت زرین کمر سیمین بر

می کرد نیاز بر من از پسته شکر

رومی به چه تا زاد ترا یک مادر

می داد مرا در آب خشک آتش تر

شبهای وصال ما کجا شد آخر

وآن عشرت حال ما کجا شد آخر

گیرم که شب وصال را چشم رسید

در خواب خیال ما کجا شد آخر

هر روز ترا یک بدآموز دگر

هر لحظه ز تو در دل من سوز دگر

گفتی که برو ز شهر اگر درد اینست

من خود ز جهان روم دو سه روز دگر

در مجلس خسرو همایون اختر

آن طرفگی لاله سر مست نگر

هم خال و رخست و هم ندیم ساقی

هم مجمر و عود هم گلاب و شکر

غم گنج نهاده ای چه خواهم دیگر

اشکم چو گشاده ای چه خواهم دیگر

گفتی که چه بایدت بخواه و مندیش

چون هر همه داده ای چه خواهم دیگر

پیش لب خود یاد شکر هیچ مگیر

پایان چو شد این سخن ز سر هیچ مگیر

گفتی تو مرا چو باد در سر داری

خاک قدم توام دگر هیچ مگیر

هر سنگی را که آفتاب از تک و تاز

پیروزه و لعل کرد در عمر دراز

در بزم انداخت خسرو بنده نواز

کز همچو منی چنین سزد سنگ انداز

مهمان من آمده است جانان امروز

با عیش خوشم به روی مهمان امروز

گر شب برسد به لب رسد جان امروز

شب را برما بار مده هان امروز

گر صبر نِه‌ای، ای دل پر خون بگریز

ور خصم نِه‌ای، ای فلک دون بگریز

ای راحت خسته گر نخفتی باز آی

وی دولت خفته گر نمردی بر خیز

از درد دل پر غمم ای ماه به ترس

وی خفته ز ناله سحرگاه به ترس

در هر نفسی تعبیه دارم آهی

ای آینه میگویمت از آه به ترس